دوباره دلم هوای بی کسی پرنده ای کوجک را می کند که با چشمان کوچکش

آرام آرام سنگدلی مرا نظاره گر است.باز دلم می خواهد صدای آواز های

شاد و غمناکش را با گوشهای نیمه شنوایم بشنوم.دلم می خواهد پرنده ی

کوچک قلب من بگوید:دوستت ندارم.و من با التماس پرهای کوچکش را

نوازش کنم و بگویم:عزیز دلم مرا ببخش.
..........................................................

به من نگاه کن ای جان چگونه در همه حال

صبورتر ز درخت

گشوده دست به سویت زعشق سرشارم

پرنده وار به هرجا به صد هزار سرود ترانه خوان توام با تو گرم گفتارم

به سوی کوی تو دریای من ! روان چو رود

نفس زنان همه در آرزوی دیدارم

دگر چگونه بگویم که دوستت دارم

اگر تو نیز ندانی خدای میداند!!

 
......................................

شب است وآسمان در تیرگی عمیق و بی انتهایش سراسر ستاره های

چشمک زن را به میهمانی طلبیده است و من حیران و سرگردان به دنبال

ستاره ی کوچک و چشمکزن خود می گردم .ستاره ای که روزی از آن من بود

و من با ناسپاسی رهایش کردم.ستاره ی من رفت چشمان مرا منتظر باقی

گذاشت.ستاره ی من رفت تا ستاره ی عشق دیگری باشد . عشقی که قدر

نورهای آسمانی اش را بداند و من تا آخر عمر در سوگ از دست دادن

ستاره ی خودم بمانم.

با تشکر از فاطمه خانم و ممنون از اینکه این نوشته زیبا را برای ما

فرستادن اما یه آرزو دارم و داشتم اینکه نبینم هیچ وقت دل دوستانم

ابری باشه امید وارم که به زودی مشکل فاطمه هم حل بشه